<

St.Servatius Megen

de geschiedenis van de kerk

In 1139 verklaart paus Innocentius III dat Megen aan de St.-Servaaskerk in Maastricht toebehoort. Het collatierecht (het recht om de pastoor te benoemen) wordt in Megen om beurten door het kapittel van de St.-Servaaskerk te Maastricht en de graaf van Megen uitgeoefend.

Op een zestiende-eeuwse plattegrond van Megen door de bekende cartograaf Jacob van Deventer zijn twee bedehuizen binnen de muren van het stadje getekend: één tegen de stadswal op het tegenwoordige kerkhof, het andere meer centraal gelegen aan de achterkant van het tegenwoordige gemeenschapshuis Acropolis in de Wilhelminastraat. Het betreft respectievelijk de parochiekerk toegewijd aan St. Servatius en de St.-Antonius- of Gasthuiskapel.

In 1581, gedurende de Tachtigjarige Oorlog (1568-1648), wordt de parochiekerk verwoest. Van het prachtige bouwwerk blijft ‘nauwelijcks een halffmans hoochten muerwerck’ over. De St.-Antoniuskapel, ook zwaar beschadigd, wordt gerestaureerd en tot 1872 als parochiekerk gebruikt. In dat jaar wordt de huidige kerk in gebruik genomen.

In 1875 wordt de kerk door Mgr. J.Ph. Depper ingewijd en evenals de voormalige parochiekerk onder bescherming gesteld van St. Servatius. Tot 1926 wordt de kerk bediend door de seculiere geestelijkheid, daarna door de franciscanen, die in Megen een klooster hebben.

De St.-Servatiuskerk is een ontwerp van H.C. Dobbe (1832-1903). Het is een driebeukige, neogotische basiliek zonder transept (dwarsbeuk). De toren heeft overhoekse steunberen en een naaldspits. De houten kruisribgewelven zijn gestukadoord.

meer informatie :

volgende : de glazenier